Zaterdag 6 augustus naar Biak

Weer vertrokken we vroeg naar het vliegveld, Adriaan en Jan willen graag goede plekken hebben in het vliegtuig om zoveel mogelijk te zien. De vlucht zou om 10.45 uur vertrekken, we waren rond 8.30 uur op het vliegveld. Bij het uitladen van de barang bij het vliegveld moet je altijd even opletten want voor je het weet staat er al een ijverige papua met je koffer te zeulen. Niet om je heel vriendelijk te helpen maar vooral om je daarna dringend om geld te vragen. Mijn koffer is vrij groot en weegt denk ik ook wel het zwaarst toch draag ik hem liever zelf. Daarvoor ben ik per slot van rekening het hele jaar door naar de sportschool geweest! Af en toe kreeg ik bewonderende blikken maar misschien heb ik me dat ook wel verbeeld! De vorige keer op het vliegveld van Wamena was Jan net iets te laat met het pakken van zijn koffer. De koffer ging door de controle en aan de andere kant pakte een man de koffer al op en bracht hem naar het loket waar wij de barang moesten inchecken......betalen dus.
De controles op het vliegveld stellen niet veel voor en gaan erg snel. Het inchecken van de bagage daarentegen is een heel ander verhaal. Omdat we al vroeg op het vliegveld waren ging Jan naar het kantoor van de maatschappij waar we mee vlogen. Adriaan en Jan noemen het een tikkietakkie maatschappij ik ga er maar vanuit dat het veilig is.......hier kon Jan alvast de stoelen reserveren. Dat ging alvast goed, 2 stoelen in een rij waarvan 1 bij het raam, nog een keer 2 stoelen in een rij waarvan 1 bij een raam en op de achterste rij 1 stoel maar wel bij het raam. Zo hebben we (Adriaan en Jan) telkens geprobeerd te zitten als we vliegen. Daarna door naar het echten inchecken. Ik weet niet hoeveel handelingen ze moeten doen maar het duurt altijd erg lang. De bagage moet altijd gewogen worden. Bij de internationale vlucht mochten we 30 kilo per persoon meenemen (we vlogen en vliegen straks met Garuda Indonesia) maar bij binnenlandse vluchten mag je maar 20 kilo mee nemen. Daar moeten we inmiddels al wel overheen zitten maar we hebben nog nooit iets bij moeten betalen. Nu werd de bagage in 1 keer gewogen. Dat is haast niet te doen, we hebben 1 grote rugzak van Adriaan, een grote koffer van Jan, een grote koffer van mij, een kleine (wel wat dikke) koffer van Age en een kleinere rugzak van Lotte. Lotte kan echt goed inpakken en beslissen wat ze wel en niet nodig heeft haar koffer weegt het lichtst. Ook tijdens de eerste dagen bleek dat Lotte wel vaker in een ver land is geweest. Ze had voor zichzelf een lap batik gekocht en nam die overal mee naar toe en gebruikte hem al als omslagdoek toen ze verbrand was, als deken op bed, als doek voor op het strand en als bescherming tegen de wind. Bovendien heeft ze in de supermarkt een pakje wettie achtige doekjes gescoord en daar mogen we allemaal van gebruiken. Verder zit er standaard zonnebrand creme, Deet en anti jeuk spul in haar tas. Omdat Jan, Age en Lotte 's avonds hun malaria pillen slikken vergeten Jan en Age die nog wel eens mee te nemen. Gelukkig herinnert Lotte hen er meestal aan en als dat niet zo is heeft zij ze altijd bij zich en mogen ze er altijd eentje "lenen" .

Bij het wegen van de bagage werden we dit keer gematst: de zware rugzak van Adriaan leunde heel erg op de bagage die op een andere band stond maar gelukkig nog niet werd gewogen. Het totale gewicht van onze bagage kwam op 104 kilo. En weer hoefden we niets bij te betalen!
Met een vertraging van ongeveer een kwartier konden we instappen. Voor het eerst deze vakantie zat ik gezellig naast Age. De vlucht zou een uurtje duren en ik had mijn iPad al uit de hand bagage gehouden want ik wilde en moest aardig wat dagen inhalen. Toen we gisteravond nog even stroopwafels gingen brengen bij de piloot zei deze over de maatschappij waar we mee vlogen dat ze goede machines hadden maar slechte service. De machine was prima en de service viel mij ook mee. We kregen zelfs nog een soort broodje met in het midden iets wat op kaas leek, samen met een plastic bekertje water. Age probeerde de folie er af te trekken maar dat ging erg moeilijk. Gelukkig kon zijn papuabuurman hem duidelijk maken dat er nog een (piepklein) rietje in het lunchzakje zat. Kaas is trouwens wel iets wat we allemaal redelijk missen. Dat gaan we straks wel weer waarderen als we weer thuis zijn! Ik had amper 1 dag bij geschreven of de landing werd al weer ingezet. Vanuit het raampje zagen we al hele mooie eilandjes met een weer die mooie diepblauwe oceaan er om heen. De landing vond ik dit keer wat minder geslaagd, de bewolking was laag en op het moment dat we weer iets konden zien waren we voor mijn gevoel al erg dicht bij de grond maar het is alweer goed gegaan.

De bagage werd gepakt en we liepen naar buiten, daar waren natuurlijk weer allerlei taxichauffeurs die aan het wachten waren op een "vrachtje" . Helaas voor hen hadden we dit keer geen vervoer nodig, we gingen naar een hotel dat volgens de receptie van dat hotel op 4 minuten lopen. Van het vliegveld lag. Toen we aan iemand de weg vroegen zei hij dat het wel 15 minuten lopen was. Dat moeten we verkeerd hebben verstaan want na amper 2 minuten lopen waren we al bij het hotel.
We zaten in het hotel waar mijn schoonouders ook zijn geweest en waar, volgens de verhalen mijn schoonvader zijn 1e cola dronk. Het hotel is het voormalig KLM hotel, tegenwoordig heer het "Asana Biak Papua". Een ietwat vervallen hotel met de sfeer van vroeger; kamers langs gangen die meestal aan 1 kant open zijn. Alle kamers een eigen balkon, veranda. Een mooi zwembad en fantastische uitzichten op de stille oceaan. De kamers zijn nog in de oude stijl, het verf bladdert van de muren en het plafond maar er is airco en we hebben een heerlijk groot bed met lekkere kussens.
We hebben geluncht in het hotel en zijn daarna gaan zwemmen, Jan en Adriaan gingen, hoe kan het ook anders, naar het vliegveld. Dat was natuurlijk heerlijk dichtbij.
Na het zwemmen wat lezen, nog wat geschreven en wat stukjes op de site gezet dat ging redelijk. Misschien wel de beste verbinding van alle dagen maar nog steeds niet super en dus nog steeds geen foto's........
We hadden zin in het avondeten omdat we hadden gezien dat er ijs op de kaart stond. Eerst bestelden we drinken, favoriet bij ons zijn Es jeruk nibis, een drankje van citroen limonade, vers citroensap, waterr en veel ijs. In het begin is het vrij zoet maar als het ijs gaat smelten wordt het steeds kouder en minder zoet. Ook is er altijd veel keus uit vers sap: papaya, water meloen, honing meloen, banaan enz. Omdat we vaak vers sap bestellen duurt het klaarmaken van de drankjes altijd langer dan we gewend zijn. Nadat we ook het eten hadden besteld waren de drankjes er nog steeds niet. Na ongeveer 3 kwartier tot een uur wachten kwam het eten gelijk met het drinken. Helaas waren ze een Sprite vergeten die werd zeer snel gebracht het eten was zover af gekoeld dat we gelijk konden eten. Na zo lang wachten ga je niet opnieuw bestellen en misschien dachten ze dat in de keuken ook wel....Het lange wachten kon niet komen vanwege de drukte want wij waren de enige gasten. Een volgende keer eten we maar buiten het hotel.
Na het eten zochten we de verkoeling van onze kamers, hebben we het volgende guesthouse nog even gebeld om te informeren of zij een taxi konden regelen voor ons. Helaas konden we maar 1 nacht in dit hotel blijven omdat het de andere nachten vol geboekt was. We begrepen dat er maandag een congres zou zijn met 500 mensen die 4 of 5 dagen zouden blijven. Het onderwerp was de toekomst van de kinderen van Papua en dan in het bijzonder die van de meisjes.
Morgen moeten we dus verkassen maar het was zeker de moeite waard om hier een nachtje te zijn. We hebben veel foto's gemaakt vooropa en oma Versluis.