Betekenis

Doel bereikt?

Omdat de aanleiding van onze reis ligt in mijn verleden, en dat verleden te laten zien aan Hilda, Age en Lotte, met Jan als onmisbare deskundige gids om het mogelijk te maken en natuurlijk als aangenaam reisgezelschap, daarom zal ik wat schrijven over: "en wat ervaar je nu"?

Toen we in Sentani in Papua gingen landen overviel mij al het gevoel: we zijn aangekomen, wat bijzonder is dat in het gezelschap van ons gezin. Zij in mijn wereld van vroeger. Zo was het eigenlijk al goed. En toen moesten we nog het binnenland in.
Over de rivier Digoel varend naar Kouh en in Kouh zijnde, het primaire doel van onze reis, ervoer ik het als een voor mij geen vreemde onbekende wereld. Niet thuiskomen, maar wel vertrouwd. En Kouh was wel goed herkenbaar. Geluiden, geuren, bomen, tuintjes, mensen die wat rondscharrelen of wel bezig zijn. Wat uitbreiding van de kampong naar achteren met de nieuwe kerk, en op de vroegere landingsstrip huizen van niet-papua's. En Indonesiërs zijn gewoon afval van zich af te werpen. Verderop in de kampong was het wel schoon zoals vroeger.
Maar ook op de andere plaatsen hier in Papua kan ik de sfeer en wereld wel begrijpen. Terwijl het een onvergelijkbare wereld is met de Nederlandse. Wat zijn we in Nederland verschrikkelijk gedetailleerd geregeld.
De ontmoetingen met mensen die ons kenden van vroeger uit Kouh maakten het ook tot een diepere intense belevenis. Zo veel gastvrijheid en hartelijkheid. En ontmoeten is leuk, maar weer afscheid nemen, waarschijnlijk in dit leven voorgoed, doet pijn. Zo'n steeds doorgaande rondreis betekent veel ontmoetingen maar dus snel daarna ook weer veel afscheid nemen. Het kan niet anders, maar dat deel zou ik graag overslaan.
We ontmoeten westerse werkers in deze Papuawereld. Mensen die uit liefde voor Jezus hun Verlosser, ieder op hun manier hier aan de slag zijn. Dienend in een pure vorm, in een lastige onvoorspelbare wereld. Veel pragmatische mensen, met verschillende activiteiten. Voetballen met kinderen en gevangen zittende jongeren, meekijken met een Papua pleeggezin met 24 kinderen (drie slaapkamers), opleiden van Papua's in een vliegbedrijf, basisscholen en andere opleidingen, medewerker zijn van een Papua HIV kliniek, piloten, taalwerkers die de wereld van geïsoleerde stammen helpen openmaken voor de blijde boodschap van hoop. Helpers, vaak met hele gezinnen of gezinnen verspreid over de wereld, soms van een tweede generatie, een wat zwervend bestaan, hun (schijn)zekerheden verruilden zij en ze ploegen op moeilijke akkers. Want hoe bestendig is hun inspanning? Wat zijn de vruchten? Maar wat is er veel christelijke liefde voor medemensen. En wat doet God zijn werk in de wereld wonderlijk. Er is hoop en verlossing, ook voor de Papua's in hun ingewikkelde vaak moeizame levens. Dat inspireert mij, ook in het geloof. In Nederland ben ik wat meer aan het zoeken naar wat er nodig is. Hier zijn het zulke basale levensbehoeften waarin mensen bezig zijn. In Nederland hebben we veel ver van ons bed geregeld.
In de gemeente Bunschoten, waar ik voor werk, zijn we bezig met wat gedaan moet worden meer over te laten aan wie het werk vanuit zijn/haar talenten het beste kan doen. Ik zie wel mooie parallellen met wat de veldwerkers hier aan het doen zijn voor de provincie Papua. Toch met mijn werk bezig dus, ook in de vakantie. Ik heb ook prachtige enorme gaten in wegen en stoepen gezien, en verkeersdrempels waar je geraamte van gaat rammelen, en, hoe zal ik het zeggen, erg zuinig zwerfafvalbeleid. Ook iets voor mijn afdeling openbare ruimte in Bunschoten-Spakenburg en Eemdijk?
Wat ik ook ervaar is een dieper besef van het leven dat mijn ouders hier moeten hebben gehad. Als kind neem je wat je ziet voor gewoon aan, daar denk je niet over na. Maar het is een hele onderneming geweest, met veel ontberingen en veel pioneerswerk en lastige dilemma's. Geroepen tot de christelijke dienst aan de Papua's. Verschrikkelijk ver van de rest van de wereld. Ontroerend. Knap volgehouden. Er is tegenwoordig gelukkig meer begeleiding voor werkers en hun gezinnen. Wat hebben vader en moeder, terug in Nederland, ook door de breuk met de zendende kerk, weinig kunnen delen met de mensen waar ze mee op hebben getrokken op het zendingsveld. Dat was wel nodig voor het weer kunnen oppakken van het totaal andere leven in Nederland. Als ik terug ben zal ik ze omhelzen. Ik weet wat mijn vader gaat zeggen: gelukkig is het later weer beter gegaan, en hebben we weer veel lieve contacten met de mensen van vroeger gekregen. Gelukkig leven we met het geloof op de nieuwe aarde, waarin alles goed en recht zal zijn gemaakt, wat we allemaal verkeerd hebben gedaan hier.

Nu in Wamena is er wat rust in alle zich aaneenrijgende bijzondere hoogtepunten en bijzondere belevenissen. En kan ik wat er gepasseerd is een beetje overdenken.

Mooi dat Hilda, Age en Lotte, uit de westerse wereld, het hier ieder op hun manier aan het beleven zijn. Met hun eigen interesses en kaders en betrokkenheid. Mooie mensen. Met een gezamenlijkheid in het open staan voor nieuwe ervaringen, goed om kunnen gaan met de onzekerheid en wachten die bij het leven en reizen in Papua horen. Lotte ziet overeenkomsten met Kenia, waar zij geweest is. Age denkt na over zijn toekomst. Hilda kijkt naar mij in mijn oude wereld. Ik probeer er woorden aan te geven maar dat is nog best lastig. En met mijn broer en vliegmaatje Jan is het intensiever dan anders samen optrekken, ook als broers. Bijzonder.

Doel bereikt? Ja want met z'n allen Kouh bereikt en beleefd. En we zijn weer verder getrokken. Via Sentani, Depapre, Biak en Jakarta gaan we straks weer verder richting huis. Tot nu toe veilig en in goede gezondheid. Verder, maar met een onvergetelijke reiservaring, dierbare ontmoetingen, prachtige herinneringen aan een land, natuur en mensen. Onvergetelijk. Dankbaar dat we dit kunnen doen.