Doel bereikt

Losse indrukken tot nu...
Zondagmiddag zittend in Wamena, aan een tafel, kijkend op de open binnenplaats van het guesthouse, waar onze slaapkamers omheen liggen. Het voor ons begrip aftandse straatbeeld buitengesloten. Alleen continu jammermuziek uit de buurt dringt door, en soms een opstijgend vliegtuig of een oproep tot gebed van een moskee, of een knetterende brommer. Het binnenplaatsje is vredig. Lekker warm ook.
Lotte en ik zeiden al tegen elkaar: dit is geen vakantie maar een reis. Wat een overweldigende hoeveelheid indrukken, elke dag weer nieuwe. Vandaag voelt als de eerste rustdag. We kunnen allemaal redelijk wat hebben maar ook voor ons is deze reis veel van het goede. We komen niet veel aan gesprekken en verwerken toe, maar dat komt vast later. Maar wat beleven we veel bijzondere belevenissen.
Vliegen in een luchtreus en een klein toestel. Overdag en in de nacht. Door en boven de wolken. Wachten hier, wachten daar. Zoeken, vragen, verder zoeken. Inpakken, uitpakken. Vaak slecht voorspelbaar wat er weer komt. Steeds ergens anders proberen te slapen. Varen in een kunststof prauw met een dikke buitenboordmotor. Af en toe inpakken in plastic tegen een lekkere tropische bui. Daarna opdrogen. Varend in een wiebelige prauw. Een hele dag rijden op het randje van de open bak van een terreinwagen, Indonesië-stijl, over de cabine heen kijkend en zwaaiend naar de voorbijgangers. Goed vasthouden bij de vele kuilen dus met de andere hand losjes foto's proberen te schieten. Fijn zo' n beeldstabilisatie. Thuis de mislukte foto's er uit halen...
Natuur van het laagland langs de rivier (kali Digoel). Een in deze regentijd overvolle hard stromende machtige modderrivier, kronkelend door onafzienbaar oerwoud. Of de stille wateren van de zijrivier, met af en toe een exotische vogelroep. Met cirkelende roofvogels, een fladderende witte geelkuif kaketoe, fel rode trosbloemen, een grote variatie aan soms enorme bladeren. En een krokodil op de kant, ik hoop dat ik die op de foto nog kan zien...
Prachtige natuur in de prachtige bergen. Met mist en regen op de pas tussen twee valleien.
Prachtige wolkenluchten, ook om de bergtoppen, of vanuit het vliegtuig van bovenaf te zien.
Steden, dorpen en gehuchten. Veel mensen op straat. Veel aftandse vieze beelden. Armoe, modder, verval. Soms kleurig en keurig. Overheidsgebouwen en huizen van de machthebbers als indrukwekkende paleizen achter al even indrukwekkende hekken.
Overal waar we komen eindeloos veel kerken en kerkjes. In Sentani in een eetgelegenheid een gezelschap oudere Papua vriendenclub in eerbiedig ernstig gebed na het eten. In Tana Marah een christelijke hotel eigenaar die 's avonds vijftien mannen ontvangt voor een bijbelstudie, en die een lied op een oer-Nederlands Valerius melodie zingen. In Kouh een grote groep kinderen die luidkeels zingen met gebaren en luisteren naar een spannend verteld verhaal van een meester over Naäman. Vanochtend een Indonesische kerkdienst met een volle kerk. Zingend lezend en luisterend. Het Koninkrijk van Jezus is wereldwijd verspreid.
Onderweg tussen de dorpen door weer tuinen of visvijvers. Langs de Digoelrivier te zien dat er mensen zijn als in het oerwoud ineens bananenbomen staan. Vaak zie je dan ook een afdakje waar men onder slaapt als men in de tuin is.
In de kampong Kouh kon ik veel herkennen. Maar wat is het in werkelijkheid allemaal klein. Wat hebben mijn ouders klein gewoond, terwijl het in mijn herinnering een normaal groot huis was. En alles dicht bij elkaar. Naar de kerk toe met volwassen stappen dichtbij, dat was vroeger wel anders.
De eerste kokermannen in de Baliemvallei gezien. Het stamhoofd in bijna z'n blootje en Hilda naast elkaar op het stro zittend, met de anderen, in de donkere keukenhut, waar ook het varken ergens in de hut huisde. Makkelijk als je gaat koken...
Buiten zijn de chauffeurs onder de indruk van Age's apple watch, ondanks hun hippe smartphones, en ook de verrekijker is een gewild ding.
Veel Papua kennissen van broer Jan. Ontmoetingen. Foto's maken van die ontmoetingen. Jan is een geweldige gids. Zonder hem, zijn contacten, zijn kennis van het land en de mensen, en ook erg belangrijk, dat hij Indonesisch spreekt, was deze reis onmogelijk. Onvermoeibaar blijft hij de zaken regelen. En wat een bikkels zijn Hilda en Age en Lotte. Klagen niet over raar of geen of vies eten. Beten van muggen. Verbranding. Slechte nachten. Wachten en onduidelijkheid. Indrukken die zich in hoog tempo aan ons voltrekken. Wat een fantastisch reisgezelschap. Ik ben dankbaar dat we deze reis mogen beleven, in het kader van ons vijfentwintigjarig huwelijk. Bijzonder. Onvergetelijk.