De familie Versluis en het gevonden vliegtuig
Door: Age
24 Juli 2016 | Nederland, Ermelo
Een begin..
Tja, wat schrijf je dan op? Het is vanaf vanochtend al 25 graden, een koele uitzondering op dit tropisch klimaat volgens onze gids oom Jan. En dat geloof ik zeker, maar een beetje minder luchtvochtig zou mooi zijn. Maar we zitten zo dicht op de evenaar en dat voel je. Binnen de guesthouse waar wij verblijven is het prima verblijven. Zo'n 'retraite' in een koel en 'Westers' huis helpt je wennen. Maar was het begin niet eigenlijk al in de tussenstop op Jakarta, of het samenkomen met elkaar op Schiphol. Of zelfs een jaar geleden toen mijn ouders het plan met ons deelden. Terwijl iedereen behalve ik een middagdut doet is hier een ander begin: mijn ervaringen op en met dit blog.
Vliegen
Anders dan mijn vader ben ik geen groot fan van luchtvaart. Zo kan ik bijvoorbeeld geen oog dicht doen, wat bij aanvang van deze reis resulteerde in een magere 2,5 uur slaap op 2 dagen/nachten reizen. Namelijk 13 uur naar Jakarta, een overstap van 9 uur overdag die we in een hotel doorbrachten om vervolgens in een vlucht van 5 uur naar Jayapura te stappen. Gelukkig kreeg ik er een prachtige aardse beloning voor terug: ik zag de zon 2 dagen achter elkaar wonderlijk opkomen vanuit de vliegtuigraampjes. Ik heb dat nog nooit gezien en de schoonheid ervan laat zich moeilijk omschrijven. Een kleine glimp rood/oranje licht dat tussen de wolken begint als een soort knipoog van de wolken. Nadat dat dat straaltje dag langzaam uitbouwt voelde het alsof het ook weer even een flink stuk donkerder werd, waarna het zonlicht op halfvolle sterkte eindelijk de volle pracht van de lucht en haar wolken liet zien.
Ervaringen door ervaring
Een speciaal kopje alvast voor de broer van mijn vader, oom Jan. Hij heeft van 2001 en 2005 in West Papoea gewerkt en gewoond en is ook een aantal keer terug geweest. Voor mijn vader -die hier in Sentani ook wel dingen herkent- is het immers meer dan 40 jaar geleden en we zijn de taal ook niet machtig. Lotte en vooral papa Adriaan komen met woorden nog ver, maar spreken blijkt ook hier pittiger dan lezen. Zo onderhandelt oom Jan goedlachs met militairen over het betreden van de vroegere USA armybase van generaal McArthur, vraagt hij al rijdend de weg aan andere bestuurders en weet hij moeiteloos te communiceren met de medewerkers van ons eettentje
Hij was vorig jaar nog hier, maar het valt me zo op hoe groot zijn netwerk hier is en hoe belangrijk het is om mensen te (her)kennen. De internationale gemeenschap is niet groot, maar er zijn duidelijk ook locals die hem kennen. Oom Jan (in het Hollandse leven rij-instructeur) rijdt ook ons gammele vervoersmiddel en weet bijna foutloos de weg nog. Heel knap om routes uit de andere kant van de wereld te kennen. Die route vandaag bijvoorbeeld bracht ons op het volgende:
Lake Sentani en het gevonden vliegtuig
Na de internationale kerk -die bijzonder Amerikaans was- bezocht te hebben zijn we twee routes gaan rijden. De eerste leidde ons naar een paar kleine huisjes waar Jan en een tante van mij vorig jaar nog geweest zijn. Kleine huisjes grenzend aan het huis van een Nederlandse bewoner. Oom Jan had foto's uitgeprint van zijn vorige bezoek en kinderen en ouderen waren verrukt die foto's te zien. Om jezelf op zo'n foto terug te zien was prachtig voor ze, ze begrepen het heel snel. Hup de auto in, op naar die grote plas water die we vanuit het vliegtuig zagen: het Sentani-meer. Over die auto trouwens: een antieke Kijang waar de zekeringen haast uitvallen met leuke scheve bankjes op de achterbank. Trotseert dapper de tientallen kuilen en onverwachte wendingen op de hoofdweg, maar ook netjes bij steile hellingen en diepe modderpoelen. In Sentani kun je met een beetje goede wil zo op het vliegveld en de landingsbaan komen. Toen we daar langsreden zagen papa Adriaan en oom Jan een uitgeblust vliegtuig, een oude Antonov, ondergekalkt en al jaren verlaten. Met deze 2 piloten moesten wel even een kijkje in, op en om nemen.
In en om Sentani
Sentani is zogezegd warm en het klimaat tropisch. Zeer luchtvochtig, veel kleine regenbuitjes.
De hoofdweg voert je langs alle ondernemingen; kleine verrijdbare winkels op 5 poten (inclusief de 2 voeten van de bestuurder/verkoper) veel eettentjes (van shady tot relatief Westers geïnspireerd), telefoonzaakjes, fruitverkopers en veel, heel veel scooters. Soms een heel gezin met ouders en 2 kids op 1 scooter. De helft van de wegen reikt de bergen in, het Cyclops gebergte. Onderweg naar die hoge bergen zitten weer veel groepjes mensen in kleinere groepen. Redelijk door elkaar: Christenen, Hindoes, Islamieten, jong, oud, berg-papoeas, Javanen, Chinezen. Alleen de rijksten zie je er niet. Verder heel religieus maar dan niet per se in de buitenlucht, veel kerken, moskeeën en ook een synagoge en dat bepaald meer dan reclame of sport het straatbeeld. Over voetbal dan: veel van de jongste kinderen hebben voetbalshirts aan. Ik heb de clubs geteld en Barcelona staat op de derde plek, maar moet Real Madrid alsook Manchester United nog in aantallen voor laten gaan.
Eten en drinken
Veel water, maar niet uit de kraan. Dat was het eerste wat zowel mijn huisarts als de eigenaar van het guesthouse als eerste zeiden. Verder is het ritme nog steeds wennen na drie dagen, maar is het een licht ontbijt met ei en vers fruit. In de middag wat toast, maar niet teveel want rond 17:00 eten we al warm. Bij tentjes die ons aan zijn geraden door Oom Jan of anderen. Bijvoorbeeld een bord nasi goreng met een gefrituurd ei, of zwarte-peper beef met witte plakrijst. Natuurlijk de Saté Ajam en Lotte is al dagen tevergeefs op zoek naar babi Rendang (zout smoor-varken) al lijkt dat toch meer Javaans te zijn.
Ook het vermelden waard zijn de fruitdranjkjes, bijvoorbeeld pulp van een ananas mer een giga blok ijs wat na een paar minuten echt lekkerder wordt dan je nu denkt. Of zo'n zelfde 'ijs-shake' van , een vrucht die ik nooit kende of proefde. In de verte wel te plaatsen maar ook weer zo onbekend. Lekker en nieuw voor mij, daar laat ik het bij.
Nu verder
Morgenochtend rijden we met z'n vijven naar Jayapura om de overvlieg-visa te regelen. Een soort paspoortje waarmee je over Papua vliegen mag. Met dat in ons bezit vliegen we D.V. woensdag via Wamena in 1 dag naar Tanah-Merah en dan met de boot naar Kouh. Het dorp waar papa Adriaan en oom Jan gewoond hebben en het hoofddoel van onze reis. Daarna toe dus en verder, naar hopelijk ook een nieuwe update hier.
Tja, wat schrijf je dan op? Het is vanaf vanochtend al 25 graden, een koele uitzondering op dit tropisch klimaat volgens onze gids oom Jan. En dat geloof ik zeker, maar een beetje minder luchtvochtig zou mooi zijn. Maar we zitten zo dicht op de evenaar en dat voel je. Binnen de guesthouse waar wij verblijven is het prima verblijven. Zo'n 'retraite' in een koel en 'Westers' huis helpt je wennen. Maar was het begin niet eigenlijk al in de tussenstop op Jakarta, of het samenkomen met elkaar op Schiphol. Of zelfs een jaar geleden toen mijn ouders het plan met ons deelden. Terwijl iedereen behalve ik een middagdut doet is hier een ander begin: mijn ervaringen op en met dit blog.
Vliegen
Anders dan mijn vader ben ik geen groot fan van luchtvaart. Zo kan ik bijvoorbeeld geen oog dicht doen, wat bij aanvang van deze reis resulteerde in een magere 2,5 uur slaap op 2 dagen/nachten reizen. Namelijk 13 uur naar Jakarta, een overstap van 9 uur overdag die we in een hotel doorbrachten om vervolgens in een vlucht van 5 uur naar Jayapura te stappen. Gelukkig kreeg ik er een prachtige aardse beloning voor terug: ik zag de zon 2 dagen achter elkaar wonderlijk opkomen vanuit de vliegtuigraampjes. Ik heb dat nog nooit gezien en de schoonheid ervan laat zich moeilijk omschrijven. Een kleine glimp rood/oranje licht dat tussen de wolken begint als een soort knipoog van de wolken. Nadat dat dat straaltje dag langzaam uitbouwt voelde het alsof het ook weer even een flink stuk donkerder werd, waarna het zonlicht op halfvolle sterkte eindelijk de volle pracht van de lucht en haar wolken liet zien.
Ervaringen door ervaring
Een speciaal kopje alvast voor de broer van mijn vader, oom Jan. Hij heeft van 2001 en 2005 in West Papoea gewerkt en gewoond en is ook een aantal keer terug geweest. Voor mijn vader -die hier in Sentani ook wel dingen herkent- is het immers meer dan 40 jaar geleden en we zijn de taal ook niet machtig. Lotte en vooral papa Adriaan komen met woorden nog ver, maar spreken blijkt ook hier pittiger dan lezen. Zo onderhandelt oom Jan goedlachs met militairen over het betreden van de vroegere USA armybase van generaal McArthur, vraagt hij al rijdend de weg aan andere bestuurders en weet hij moeiteloos te communiceren met de medewerkers van ons eettentje
Hij was vorig jaar nog hier, maar het valt me zo op hoe groot zijn netwerk hier is en hoe belangrijk het is om mensen te (her)kennen. De internationale gemeenschap is niet groot, maar er zijn duidelijk ook locals die hem kennen. Oom Jan (in het Hollandse leven rij-instructeur) rijdt ook ons gammele vervoersmiddel en weet bijna foutloos de weg nog. Heel knap om routes uit de andere kant van de wereld te kennen. Die route vandaag bijvoorbeeld bracht ons op het volgende:
Lake Sentani en het gevonden vliegtuig
Na de internationale kerk -die bijzonder Amerikaans was- bezocht te hebben zijn we twee routes gaan rijden. De eerste leidde ons naar een paar kleine huisjes waar Jan en een tante van mij vorig jaar nog geweest zijn. Kleine huisjes grenzend aan het huis van een Nederlandse bewoner. Oom Jan had foto's uitgeprint van zijn vorige bezoek en kinderen en ouderen waren verrukt die foto's te zien. Om jezelf op zo'n foto terug te zien was prachtig voor ze, ze begrepen het heel snel. Hup de auto in, op naar die grote plas water die we vanuit het vliegtuig zagen: het Sentani-meer. Over die auto trouwens: een antieke Kijang waar de zekeringen haast uitvallen met leuke scheve bankjes op de achterbank. Trotseert dapper de tientallen kuilen en onverwachte wendingen op de hoofdweg, maar ook netjes bij steile hellingen en diepe modderpoelen. In Sentani kun je met een beetje goede wil zo op het vliegveld en de landingsbaan komen. Toen we daar langsreden zagen papa Adriaan en oom Jan een uitgeblust vliegtuig, een oude Antonov, ondergekalkt en al jaren verlaten. Met deze 2 piloten moesten wel even een kijkje in, op en om nemen.
In en om Sentani
Sentani is zogezegd warm en het klimaat tropisch. Zeer luchtvochtig, veel kleine regenbuitjes.
De hoofdweg voert je langs alle ondernemingen; kleine verrijdbare winkels op 5 poten (inclusief de 2 voeten van de bestuurder/verkoper) veel eettentjes (van shady tot relatief Westers geïnspireerd), telefoonzaakjes, fruitverkopers en veel, heel veel scooters. Soms een heel gezin met ouders en 2 kids op 1 scooter. De helft van de wegen reikt de bergen in, het Cyclops gebergte. Onderweg naar die hoge bergen zitten weer veel groepjes mensen in kleinere groepen. Redelijk door elkaar: Christenen, Hindoes, Islamieten, jong, oud, berg-papoeas, Javanen, Chinezen. Alleen de rijksten zie je er niet. Verder heel religieus maar dan niet per se in de buitenlucht, veel kerken, moskeeën en ook een synagoge en dat bepaald meer dan reclame of sport het straatbeeld. Over voetbal dan: veel van de jongste kinderen hebben voetbalshirts aan. Ik heb de clubs geteld en Barcelona staat op de derde plek, maar moet Real Madrid alsook Manchester United nog in aantallen voor laten gaan.
Eten en drinken
Veel water, maar niet uit de kraan. Dat was het eerste wat zowel mijn huisarts als de eigenaar van het guesthouse als eerste zeiden. Verder is het ritme nog steeds wennen na drie dagen, maar is het een licht ontbijt met ei en vers fruit. In de middag wat toast, maar niet teveel want rond 17:00 eten we al warm. Bij tentjes die ons aan zijn geraden door Oom Jan of anderen. Bijvoorbeeld een bord nasi goreng met een gefrituurd ei, of zwarte-peper beef met witte plakrijst. Natuurlijk de Saté Ajam en Lotte is al dagen tevergeefs op zoek naar babi Rendang (zout smoor-varken) al lijkt dat toch meer Javaans te zijn.
Ook het vermelden waard zijn de fruitdranjkjes, bijvoorbeeld pulp van een ananas mer een giga blok ijs wat na een paar minuten echt lekkerder wordt dan je nu denkt. Of zo'n zelfde 'ijs-shake' van , een vrucht die ik nooit kende of proefde. In de verte wel te plaatsen maar ook weer zo onbekend. Lekker en nieuw voor mij, daar laat ik het bij.
Nu verder
Morgenochtend rijden we met z'n vijven naar Jayapura om de overvlieg-visa te regelen. Een soort paspoortje waarmee je over Papua vliegen mag. Met dat in ons bezit vliegen we D.V. woensdag via Wamena in 1 dag naar Tanah-Merah en dan met de boot naar Kouh. Het dorp waar papa Adriaan en oom Jan gewoond hebben en het hoofddoel van onze reis. Daarna toe dus en verder, naar hopelijk ook een nieuwe update hier.
-
24 Juli 2016 - 16:03
Oma:
lieve vakantie gangers
Bedankt voor jullie reisverslag, zo reizen we een beetje met jullie mee en voor mij betekend dit een beetje meer duidelijkheid waar jullie zijn en wat jullie allemaal beleven.
Ik hoop voor jullie dat het aan jullie verwachting voldoet, want dat zou wel fijn zijn.
Groeten van ons
liefs van ons. -
24 Juli 2016 - 17:14
Karin B:
Wat een mooie verslagen! Bedankt dat ik mee mag lezen.
Heb zo het gevoel of ik met jullie mee reis!
Benieuwd naar de volgende avonturen !
Groetjes uit Ermelo
Karin -
24 Juli 2016 - 23:31
Tine Walinga:
Bijzonder dat ik mee mag lezen! Herken veel dingen omdat het ook zo' n tijd de leefwereld van mijn broer en zijn gezin was. Wat een ervaringen! Ik blijf jullie volgen, dank voor de leuk geschreven stukken. -
25 Juli 2016 - 15:22
Jaap Pos:
Heb jullie site doorgekregen van mijn dochter Ilma. Natuurlijk interesseert Indonesië me erg. Heb in 1971 2 x 3 maanden gewerkt aan de bouw van een textielfabriek in Medari, bij Jogjakarta, en heb in 1984 en 1999 het land bezocht voor een vakantiereis met mijn vrouw. De laatste keer in 1999, met een bevriend echtpaar, met eigen vw bus, chauffeur en Nederlands sprekende gids, 33 dagen via Sumatra, Java naar Bali. De eerste vlucht in 1971 herinner ik me het ontroerend en niet te beschrijven mooie uitzicht vanuit het vliegtuig van de overgang van de nacht in de dag. Wens jullie nog een prettige reis en blijf jullie volgen. Jaap Pos
-
25 Juli 2016 - 20:53
Willemijn Schormans-van Ledden:
Dag jongelui,
Wat een belevenis. Fijn om alles te volgen. Indrukwekkend. Zeker omdat ik jullie ken. Maar eigenlijk ook maar ten dele. Wat zal deze reis voor nieuws brengen?
Heb het goed samen. -
29 Juli 2016 - 07:28
Peter:
He Age, leuk stukje (de anderen doen ook hun best hoor),
Goed om te lezen dat jij dus eigenlijk ook helemaal geen vertrouwen hebt in zo'n groot ding dat zo nodig de lucht in moet. Ik zou ook geen oog dicht doen. Stoer dus Age, stoer!
Tsja, en dan de beschrijving van de omgeving, de mensen en het eten; met een beetje fantasie zie ik het voor me. Best een cultuurshock. lijkt me. Gelukkig hebben jullie Jan die zich daar behoorlijk thuis lijkt te voelen. Bijzonder. Heb het goed met elkaar. Hgroet, fambaas. -
07 Augustus 2016 - 15:58
Adriëtte:
Hoi Hilda,
Leuk om de verslagen te lezen, je hebt je roeping als schrijfster gemist! Ik lees binnenkort weer verder..
Geniet nog van al het mooie en bijzondere van deze reis!
Gr. Adriëtte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
